فروشگاه آنلاین نرم افزار و بازی

همین شکل دایرهوار در پیش ارسطو، در پیکرهی کل مسیحیت
جزو کاملترین شکلهای هندسی شناخته میشود. این بینش به
این نتیجهگیری پایان مییابد که تمام جرمهای آسمانی بایستی
حرکت دایروی داشته باشند. این نوع تفکر بقول جیمز جینز
Sir James Jeans تا گالیله Galileo Galilei و کپرنیکوس
Nicolaus Copernicus ادامه مییابد. و حتی بقول دیوید
بودانیس David Bodanis تا میشل فارادی iii Michael Faraday پیش میرود. هنگامی که میشل فارادی پیش یکی از
خویشانش با شعف تمام نشان میدهد که چگونه حرکت دایره-
وار یک سیم نازک در نزدیکی یک آهنربا تولید الکتریسیته
میکند. با همان شعف آنرا با حرکت مستدیر سیارات و تمامی
حرکات خداگونهی دایرهوار ارسطوئی یکی میپندارد و فکر
میکند که آنچه اندیشیده و رسیده، خداگونه است. در آن لحظه
وی بعنوان یک مسیحی متدین در اوج ترافرازندگی،
(Transcendental) است. یک مستی غیرقابل وصف! اما
میدانید، دروغین! دروغین نه بعنوان اینکه او بداند، بلکه
دروغین از نظر علمی!
مشابه این جریان فکری را در آلبرت آینشتاین Albert Einstein سراغ داریم.

وی هرچند که پایه گذار مکانیک
کوانتمی بود ولی هرگز نپذیرفت که فیزیک جدید مسائل
پیچیدهی فیزیکی را با آمار و احتمالات حل کند. چرا که به
اندیشهی خدائی که در ذهن او بود صدمه میرساند. وی معتقد
بود که خدا با شانس و اقبال جهان را نیآفریده است، بلکه جهان
آفرینندهای بسیار دقیق و حساب شدهتر از این حرفها داشته
است. چنانکه چندین بار در بحثهایش با نیلز بور و ورنر
هایزنبرگ و کوانتم فیزیسینهای دیگر. جملهی معروف زیر را
تکرار میکند: " خدا در آفرینش جهان تاس نینداخته است."
هر چند که جواب جالب نیلز بور که گفت: " به خدا تکلیف
نکن که چه کار کند!" بسیار پاسخی زیبا بود.
بالاخره اگراین رازورزی را ادامه دهیم و از نظر تاریخی به
جلو وعقب ببریم این قصّه تا بسیاری از اندیشهورزان بزرگ
از فیثاغوریان تا یوهانس کپلر 5 و چنانکه دیدیم تا آینشتاین و
متاخرین ادامه خواهد یافت.
فیزیک جدید این رازورزی را با رازگونگیهائی از نوع
دیگر، افزایش میدهد. ابعاد 11 گانهی تئوری رشتهها
که روز به روز هم به تعداد آن افزوده )String Theory(
میشود. هنوز بصورت ریاضی باقی مانده است. چرا که هیچ
تجسمی راجع بدان نداریم. بُعد چهارم چگونه دیده میشود؟ بعد
پنج و شش و هفت و غیره... چگونه؟ اگر این رازگونگی در
خدا یافت نشود به خداگونهای ختم خواهد شد که خود نشانی از
عجز ما در کشف اسرار جهان است. انرژی سیاه و جرم سیاه
نیز دارد ما را بدان سو میبرد. ما نمیدانیم که این انرژی و
جرم منشاءشان کجاست و ساختمانشان از چیست؟ اینها بسیار
رازآلود هستند. آیا این رازآلودگی نیز ما را مانند زمانی که از
درک رعد و برق عاجز بودیم به آغوش پرهیبت و قدرت خدا
خواهد کشاند؟ یا اینکه ما را به یکنوع اندیشهای رهنمون خواهد
کرد که بسی فراتر از آنچه که حالا بر آنیم، عروج کنیم؟ هنوز
گذاشتن نقطهی پایانی بر این اندیشهها زود است.