فروشگاه آنلاین نرم افزار و بازی

وی به این واقعیت دست یافت
که ستارگانی که تحت گرانش خود اسیر شده و تا به حد صفر
درهم میریزند، این اسارت ادامه خواهد داشت. یعنی اینکه
ابعاد اجسام تا بحد صفر میرسند 14 و 15 . ولی اگر قدری انصاف
را رعایت کنیم این اندیشهی آخری تا حدود بزرگی مدیون
فیزیکدان بزرگ هندی سوبراهمانیان چاندراسهخار
( Chandrasekhar Subrahmanyan ) 16 است. وی میدانست
که هستهی مرکزی یک ستاره تحت فشار بسیار زیادی قرار
دارد. فشار هم خود یک شکلی از انرژی است. اما مطابق
فرمول مشهور اینشتاین انرژی هم یکنوع جرم است. پس
انرژی بیرونی ستارگان بزرگ فشار خود را به هسته می-
افزایند. بنابراین هسته فشردهتر میشود و نتیجه، آمدن فشار
بیشتر و بیشتر بر هسته شده، فشار هم چنانکه گفتیم یعنی
انرژی و آنهم یعنی جرم و این جرم باعث گرانش بیشتر و
بیشتر شده و دائما به فشار خود بر هسته میافزاید و نتیجه این
میشود که ابعاد هسته بسوی صفر میل کند. این در حقیقت
آنچیزی بود که چاندراسهخار بدان رسیده بود. که بنیان اندیشه-
ای گردید که به حفرههای سیاه ختم شد.
برای توضیح سادهی این موضوع بدین صورت فکر کنید که
حتی اگر مطابق قانون نیوتن به موضوع بپردازیم. میدانیم که
نیروی جاذبه با جرم جسم نسبت مستقیم دارد و با فاصله از
مرکز جسم نسبت معکوس دارد. مثلا کرهی خورشید را در
نظر بگیرید. تقریبا 222,000 کیلومتر شعاع دارد و جرمی
برابر 1,9891×1030 kg است. حال اگر این جرم تغییر نکند
و شعاع آن نصف شود نیرویی که به سطح خورشید وارد می-
شود چهار برابر خواهد شد. حال اگر شعاع ده برابر کوچکتر
شود. نیرویی که به سطح خورشید وارد می شود 100 برابر
زیادتر میشود. اگر همینطور ادامه دهیم، بجائی میرسیم که
سطح خورشید تحمل نیروی جاذبهی خود را نداشته، درهم فرو
خواهد ریخت.
چون کرهی چندان عظیمی نیست ابتدا به کوتولهی سفید تبدیل
میشود و نور شدیدی که از حرکت ارتعاشی الکترونهایش
ناشی میشود، تشعشع خواهد کرد. سپس این آخرین نور هم
پایان یافته به خاموشی محض تبدیل خواهد شد و بالاخره به
حفرهی سیاه مبدل میشود.
این بدین معنی است که تمامی حجم یک ستارهی بزرگ در یک
نقطهی صفر جمع شود. اما باید حدس زده باشیم که جرم آن
نقطهی صفر به اندازهی جرم ستاره است. اما همهی جرم جمع
شده در حجم صفر، بدین معنی هم هست که چگالی آن نقطه
برابر بینهایت میشود. این یعنی دارا بودن یک نقطهی تکین
در یک منطقه و آن هم یعنی حفرهی سیاه. کارهای بعدی
هاوکینگ و پنرز در نهایت بدین انجامید که بنابراین ادلّه یک
نقطهی تکین اولیه وجود داشته، که مهبانگ از آن آغازیده
است .
حال برای اینکه از بحث اصلیمان دور نشویم، ادامه میدهیم
که هابل متوجه انبساط جهان شد. که در بالا با باد کردن
بادکنک مقایسه کردیم. بنابراین اگر کهکشانی که از ما دو
برابر کهکشان دیگر دور باشد، با سرعت دو برابر و کهکشانی
که از ما سه برابر دور باشد، با سرعت سه برابر از ما دورتر
میشوند. به تصویر زیر که دو بعدی است دقت کنید. فرض
کنید که هر نقطهی سفید کهکشانی است که در زمان گذشته
است و نقاط آبی کهکشانهائی هستند که در زمان حال میباشند.
چنانکه می بینیم نقاط آبی از هم فاصله گرفته، از هم دور شده
اند.