فروشگاه آنلاین نرم افزار و بازی

از مجموعه مطالب پيش گفته اين نتيجه حاصل مي شد كه ‹‹جهانگردان در ايران›› با دو ممنوعيت ناشي از دين و تابعيت مواجه هستند البته اصل بر تساوي افراد و اشخاص در قبال قانون است، مگر در موارد خاصي كه به صراحت حكمي خلاف قاعده مقرر شده باشد. بنابراين، جهانگردان غير مسلمان ملزم به رعايت قوانين مختلف مربوط به ورود و خروج از ايران (قوانين گذرنامه و گمركي)، قوانين مدني، تجاري، جزايي و اداري هستند.
لزوم رعايت محدوديت ها و ممنوعيت هاي شرعي
در برخي از كشورها‹‹جهانگردان بيگانه›› صرفاً با تكاليف مذكور در قوانيموضوعه مواجه هستند؛ ليكن در كشور ايران رعايت ممنوعيت هاي شرعي تكليف ديگري است كه رعايت آن لازم و ضروري است، كه سعي شده در اين مباني و حدود محدوديت هاي مهم شرعي جهانگردان غير مسلمان مورد بررسي قرار گيرد.
الف) ورود به اماكن مقدسه (مساجد و مشاهد مشروفه)
يكي از مشكلات جهانگردان غير مسلمان، محروميت ايشان از ورود به مساجد و مشارف مشروفه و اماكن مقدسه است. اين محروميت از آنجا ناشي مي شود كه در تعاليم ديني بر عدم نجاست مسجد تأكيد فراواني گرديده و در بيان اصناف نجاسات، ‹‹كافر›› يكي از مصاديق آن محسوب شده است.
حال بايد ديد مبناي اين محدوديت چيست و در كتاب شريف در مورد آن چه موضوعي اتخاذ شده است و در نهايت، عقايد مفسران و صاحب نظران فقهي در اين زمينه چيست.
مهمترين و اصلي ترين آيه مربوط به اين موضوع، آيه 28 سوره تؤبه است كه بيان مي دارد ‹‹يا ايها الذين آمنوا انّماالمشركون نجس فلاتقربوا المسجد الحرام بعد عامهم هذا›› (اي كسانيكه ايمان آورديد، محققاً بدانيد كه مشركان نجس و پليدند و بعد از اين سال نبايد قدم به مسجد الحرام گذارند).