فروشگاه آنلاین نرم افزار و بازی

عقب ماندگی ذهنی یکی از مشکلاتی است که جامعه بشری با آن دست به گریبان است.

سازمان جهانی بهداشت تخمین می زند در سراسر جهان ۱۲۰ میلیون نفر مبتلا به عقب ماندگی ذهنی هستند. این اختلال در بسیاری موارد ایجاد ناتوانی شدید می کند که در کل دوره زندگی ادامه می یابد. در این اختلال، نقص قابل توجه هوش، باعث محدودیت عملکرد فرد می شود و فرد در رفتار تطابقی از خود محدودیت هایی نشان می دهد.

همچنین عقب ماندگی ذهنی، فرد را در وضعیت نامساعد اجتماعی قرار می دهد، چنانکه ممکن است این وضعیت بسیار بیش از خود ناتوانی برای فرد معلولیت زا باشد. عقب ماندگی ذهنی از جهات گوناگونی طبقه بندی شده است، گروهی براساس بهره هوشی و گروهی بر اساس وضعیت آموزشی و تربیتی، آن را طبقه بندی کرده اند. با این حال، چهار نوع عقب ماندگی ذهنی بر اساس میزان تخریب هوش تعریف می کنند: عقب ماندگی ذهنی خفیف، عقب ماندگی ذهنی متوسط، عقب ماندگی ذهنی شدید و عقب ماندگی ذهنی عمیق.

کدام دسته از عقب مانده های ذهنی می توانند بچه های سالمی داشته باشند؟

عقب مانده های ذهنی متوسط (تعلیم پذیر) معمولا شکل ظاهری مشخصی دارند. اکثرا از ابتدای تولد در کلیه ی فعالیتهای ذهنی و جسمی عقب هستند. به مدرسه می روند ولی از همان سال اول دبستان مردود می شوند. بعضی ها با کمک زیاد و با تجدید در امتحان قبول می شوند. بیش از دو تا چهار کلاس نمی توانند درس بخوانند؛ لذا بهتر است این افراد از ابتدا در مدرسه مخصوص تحصیل کنند. کارهای ساده را در مدت طولانی می توانند فراگیرند و انجام دهند. ندرتا ازدواج می کنند، ولی به نظارت و کمک در امور خانوادگی، اقتصادی و اجتماعی احتیاج دارند. فرزندان آنها ممکن است کاملا سالم باشند، به شرطی که علت عقب ماندگی ذهنی این دسته به خاطر عوامل ارثی نبوده باشد و به علل دیگر مانند عفوت مغزی و یا ضربه مغزی و نظایر آن ایجاد شده باشد. از نظر رشد هوشی، حداکثر به اندازه یک کودک ۸-۷ ساله رشد می کنند. تعداد آنها نسبت به عقب مانده های خفیف خیلی کمتر است. به خاطر وخامت اختلال و بار سنگین مالی، روانی، عاطفی و اجتماعی که بر فرد، خانواده فرد مبتلا به عقب ماندگی ذهنی و به تبع آن بر جامعه تحمیل می شود و نیز به دلیل بار سنگینی که این اختلال بر روی خدمات بهداشتی جامعه می نهد، انجام هر گونه اقدام و تلاش جهت بررسی عللی که در هر منطقه در ایجاد عقب ماندگی های ذهنی بیشترین نقش را دارند و تلاش در راه پیشگیری از موارد ابتلا به عقب ماندگی ذهنی در حدد ممکن ضروری است.